Είτε καλοκαίρι σε κάποια παραλία, είτε χειμώνα στο αγαπημένο σας στέκι, ακόμα και στο σπίτι με φίλους, πίτσα και – ίσως – ποδόσφαιρο, η μπύρα συνοδεύει τις αγαπημένες στιγμές της παρέας και φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Βέβαια, αναρωτηθήκατε πώς ξεκίνησε η εμφιάλωση της μπύρας, ώστε να φτάσει στο γυάλινο μπουκάλι και να την απολαμβάνουμε σήμερα, πάντοτε με υπευθυνότητα;
Η πιο δημοφιλής ιστορία λέει πως η εμφιαλωμένη μπύρα ανακαλύφθηκε στο Hertfordshire πριν από 450 χρόνια χάρη σε έναν εφημέριο της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ονόματι Alexander Nowell. Σύμφωνα με αυτή την ιστορία, ο Nowell συνήθιζε να πηγαίνει για ψάρεμα κοντά στον ποταμό Ash, 20 χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου. Συνήθως έπαιρνε μαζί του ένα μπουκάλι με σπιτική μπύρα τύπου Ale. Όμως, μία μέρα ξέχασε το μπουκάλι στην ακροποταμιά και γύρισε στο σπίτι χωρίς αυτό.
Λίγες ημέρες αργότερα, επέστρεψε στο ίδιο σημείο για να ψαρέψει και βρήκε το μπουκάλι του ακόμα γεμάτο. Όταν προσπάθησε να βγάλει το πώμα που είχε βάλει ο ίδιος επάνω, αυτό έκανε έναν ήχο παρόμοιο με πυροβολισμό. Τι είχε συμβεί; Η μπύρα είχε υποστεί μία δευτερεύουσα ζύμωση μέσα στο μπουκάλι και ανέπτυξε πίεση από το διοξείδιο του άνθρακα. Αυτή φημολογείται πως ήταν η ανακάλυψη της εμφιαλωμένης μπύρας. Την ιστορία διηγήθηκε ο Thomas Fuller στο βιβλίο του με τίτλο History of the Worthies of Britain, που εκδόθηκε εκατό χρόνια μετά. Άλλωστε, η νομοτέλεια της φύσης ήταν συχνά «μητέρα» πολλών εφευρέσεων.
Αν και η ιστορία του Fuller έχει ενδιαφέρον, είναι μάλλον απίθανο ο Alexander Nowell να ήταν ο εφευρέτης της εμφιαλωμένης μπύρας. Στην πραγματικότητα, οι ζυθοποιοί της εποχής φαίνεται πως πειραματίζονταν με την αποθήκευση της μπύρας σε γυάλινα μπουκάλια ήδη από το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Βέβαια, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για εμπορική εμφιάλωση μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα.
Παρά την επιβολή του φόρου στο γυαλί το 1645, η εμφιαλωμένη μπύρα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και χρησιμοποιήθηκε πολύ στις εξαγωγές. Στη συνέχεια και για περίπου 150 χρόνια, κατέληξε ως είδος πολυτελείας λόγω της ακριβής τιμής της γυάλινης φιάλης και της χειρωνακτικής διαδικασίας που απαιτούσε η εμφιάλωση. Φυσικά, δεν έβλεπαν όλοι αυτή τη νέα «τάση» με καλό μάτι. Το 1691, ο Thomas Tryon, συγγραφέας ενός από τα πρώτα βιβλία περί ζυθοποιίας με τίτλο A New Art of Brewing Beer, εξέφρασε τις αμφιβολίες του, συγκρίνοντας την ποιότητα της μπύρας ανάμεσα στο γυάλινο μπουκάλι και στο βαρέλι της ζύμωσης.
Μέχρι να καταλήξουμε στη σύγχρονη μορφή της γυάλινης φιάλης, μεσολάβησαν πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις. Τα πρώτα μπουκάλια ήταν φτιαγμένα από πέτρα, άργιλο, ξύλο, μπρούτζο και μέταλλο, υλικά που είχαν διαφορετικές δυσκολίες κατά την εμφιάλωση. Επίσης, ένα σημαντικό πρόβλημα για τους ζυθοποιούς και τους καταναλωτές ήταν ο φελλός, που σφράγιζε τα μπουκάλια πριν ανακαλυφθούν τα καπάκια. Αφενός οι ζυθοποιοί χρειάζονταν περισσότερο προσωπικό για να σφραγίζει τις εμφιαλωμένες μπύρες, αφετέρου οι καταναλωτές έπρεπε να διαθέτουν τιρμπουσόν όπου και όποτε ήθελαν να τις απολαύσουν. To 1879, o Henry Barrett έδωσε μία προσωρινή λύση στο πρόβλημα, όταν ανακάλυψε τα βιδωτά καπάκια, ενώ το 1892 ο Αμερικανός William Painter εφηύρε τα σημερινά μεταλλικά καπάκια.
Τέλος, σημείο-σταθμός στην εμφιάλωση της μπύρας αποτέλεσε και η ανακάλυψη της παστερίωσης μετά το 1870 από τον Γάλλο επιστήμονα Louis Pasteur. Η μπύρα ζεσταινόταν σε γυάλινα μπουκάλια στους 60 βαθμούς για μισή ώρα, καταστρέφοντας τους βλαβερούς μικροοργανισμούς και δίνοντας μεγαλύτερη διάρκεια ζωής στο προϊόν. Η ανακάλυψη της παστερίωσης και αργότερα το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου απογείωσαν τη δημοτικότητα και την παραγωγή της εμφιαλωμένης μπύρας στην Ευρώπη και την Αμερική.
Τώρα πια, την επόμενη φορά που θα ανοίξετε ένα μπουκάλι μπύρας, θα ξέρετε ότι μέσα του κρύβεται μία ενδιαφέρουσα ιστορία.